Η Κερατέα τους και η Φιλοθέη μου

του Γιώργου Νικολόπουλου

Μπορεί η τυφλή οργή να μην βρήκε τελικά τον παράδεισο της «ντύνοντας» το Σύνταγμα Ταχρίρ. Ωστόσο, να μια δεύτερη ευκαιρία. Έξι μέρες μετά, το κέντρο της Αθήνας μπορεί να ντυθεί «Κόλαση του Δάντη». Σε απλά ελληνικά; Κερατέα.

Εκεί φτάσαμε. «Κόλαση του Δάντη».  Έτσι χαρακτηρίζει η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής τη ζωή κάθε βράδυ στην περιοχή της Λαυρεωτικής, λόγω των αντιδράσεων των κατοίκων στην κατασκευή σκουπιδότοπου στην περιοχή του Οβριοκάστρου. Με αφορμή την προγραμματισμένη γι απόψε συγκέντρωση των κατοίκων λοιπόν, το θέατρο των συγκρούσεων μεταφέρεται έξω από τη Βουλή.

Ίσως με τις μολότωφ και τις πέτρες να χάνουν το δίκιο τους. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αλλά τουλάχιστον οι «σκουπιδιάρηδες» έχουν δίκιο. Το καταλαβαίνεις πολύ γρήγορα. Αρκεί να βάλεις στο μυαλό σου, αντί της Κερατέας, τη γειτονιά σου.

Ένα ακραίο παράδειγμα; Εκεί που μεγάλωσα. Φιλοθέη. «Πάνω» από τις βίλες, στα σύνορα με το Γαλάτσι, υπάρχει ένα νταμάρι. Εκεί στα ψηλά, μπροστά στο φτωχικό της Γιάννας, υπάρχει πολύς χώρος για έναν σκουπιδότοπο, με πολλά αναξιοποίητα στρέμματα πέτρας και ξεραίλας. Χωματερή, ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ, δεν έχει σημασία πως θα τον πούμε. Αφού ο χρόνος πιέζει τόσο για το τι θα κάνουμε με τα σκουπίδια της πόλης, ο χώρος προσφέρεται. Είναι και κοντά.

Μα, θα πείτε. Κι η μόλυνση; Κι ο υδροφόρος ορίζοντας; Μη χολοσκάτε. Δέσμευση για «ειδική μεμβράνη» και «βιολογικό καθαρισμό» θα σας πω εγώ, αυτό που υπόσχονται και στην Κερατέα. Άλλο αν θα γίνει. Μα και οι κάτοικοι, θα πείτε; Η υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων της Φιλοθέης και του Ψυχικού δεν μετράει; Η απάντηση είναι πως ναι, βεβαίως μετράει. Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να μετράει πιο πολύ από την υποβάθμιση της ζωής των 10 χιλιάδων κατοίκων της Κερατέας. Είμαστε ίσοι ενώπιον του νόμου ή όχι;

Τo 2003, με διαδικασίες κατεπείγοντος ορίστηκε η Κερατέα, όχι η Φιλοθέη ως επόμενος σκουπιδότοπος. Χωρίς συζήτηση, χωρίς συναίνεση, χωρίς να προσπαθήσουν καν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να χρυσώσουν το  χάπι για τους κατοίκους. Πικρό; Ναι, και τώρα καταπιείτε το.

Δεν συμφωνώ πως είναι καλό που η οργή βρίσκει όπως βρίσκει φωνή (όπως έλεγαν ο Γιαννακίδης κι ο Διαμαντής χθες στο protagon). Γιατί με μπουνιές (Χατζηδάκης), βρισιές (Παπανδρέου στο Humboldt) και μολότωφ, από βουβή γίνεται τυφλή. Αλλά από την άλλη, ήμουν εκεί, στην πορεία της περασμένης Τετάρτης. Παρατηρητής. Και είδα και άκουσα. Το μόνο κομμάτι της διαδήλωσης με αυθόρμητο χειροκρότημα χιλιάδων; Για τις γυναίκες, άντρες και παιδιά διαδηλωτές από την Κερατέα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω πως το χειροκρότημα αυτό δεν ήταν σάλπισμα βίας. Ήταν κραυγή διαμαρτυρίας για την ισονομία που δεν βλέπουμε.

Για αυτό σας λέω. Αφήστε την Κερατέα. Αν πιέζει τόσο ο χρόνος, μία είναι η λύση. Σκουπιδότοπος δίπλα στο πατρικό 
μου, στην αγαπημένη μου Φιλοθέη. Το ίδιο άδικο είναι.

protagon.gr